เมื่อ INCO term 2010 กำหนดให้มี term ขึ้นมาใช้ใหม่ คือ DAP และ DAT ซึ่งหมายรวมถึงการส่งของไปยัง “สถานที่” หรือ “คลังสินค้า” ที่กำหนด จึงมีคำถามเพิ่มเติมว่าอะไร ที่ไหนจึงจะนิยามว่าเป็น สถานที่ และอะไร ที่ไหนจึงนิยามได้ว่าเป็น คลังสินค้า
เพื่อให้ term ทั้ง 2 กระจ่างขึ้น หอการค้าระหว่างประเทศ ICC ก็ได้กำหนดนิยามไปพร้อมกันเสียเลย โดยกำหนดไว้ดังนี้
Place หรือสถานที่ ให้หมายถึงสถานที่ตามที่ได้ตกลงซื้อขาย และส่งมอบกัน ซึ่งโดยปกติแล้วจะเป็นที่อยู่ หรือโรงงานของผู้นำเข้าเอง
Terminal หรือคลังสินค้า ให้กำหนดลักษณะของสถานที่ที่จะถือเป็นคลังสินค้าไว้ 4 ลักษณะคือ
คลังสินค้าในท่าเรือ ท่าอากาศยานหรือที่อื่นไดที่อยู่ภายใต้การดูแลของศุลกากร
ศูนย์กลางจัดการตู้สินค้านอกท่า Inland Container Depot หรือย่อว่า ICD
คลังสินค้าประกอบการเสรีของศุลกากร Customs Free Zone
โกดังของผู้นำเข้าหรือผู้ประกอบการที่ขึ้นทะเบียนเป็นคลังสินค้า
ถึงตรงนี้ เมื่อลองเปรียบเทียบรูปแบบของ INCO term version 2000 กับ version 2010 หลายท่านคงเห็นด้วยกับผู้เขียนแล้วว่า ทำไมผู้เขียนจึงคิดว่า INCO term 2000 เป็นฉบับที่ดีที่สุดเท่าที่เคยมีมา เพราะการแบ่ง term ออกเป็น 4 categories ก็ดี การกำหนดตัวอักษรนำหน้าในแต่ละ term ของทุก category ก็ดี รวมถึงการแยกแยะความรับผิดชอบเรื่องค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นในแต่ละ category ก็ดี มันมีความกระจ่างชัดว่าใครต้องรับผิดชอบจ่ายส่วนไหน ถ้าเราเป็นผู้ส่งออกใน category F เราต้องรับผิดชอบจ่ายค่าอะไรบ้าง ถ้าเป็น category C เราต้องจ่ายอะไรเพิ่มเติมบ้าง
เมื่อคำจำกัดความชัดเจนขนาดนั้น ผู้ส่งออกก็สามารถหาข้อมูลค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นมาในแต่ละ category แล้วนำมาคำนวนเป็นราคาสินค้าตาม term นั้น ๆ ได้อย่างถูกต้อง
เพื่อความยุติธรรม ข้อเท็จจริงข้างบนนี้ไม่ใช่ไม่มีปรากฏอยู่ใน INCO term 2010 มันมีอยู่จริงเพียงแต่ว่าวิธีการเรียง term แต่ละ term มันไม่มีระเบียบ แต่ถึงกระนั้นก็ดี ผู้ส่งออกส่วนใหญ่จะยังคงอิงอยู่กับ term เดิม ๆ ที่เข้าใจความหมายได้ง่าย ๆ ละใช้กันแพร่หลายเช่น FOB, CFR หรือ CIF เพราะการที่ต้องไปรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในต่างบ้านต่างเมืองอาจเกิดความผิดพลาดขึ้นได้ จึงจำกัด term ที่ตนจะใช้ให้อยู่ใน term ที่ใช้กันกว้างขวางจะปลอดภัยกว่า
แต่เมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมหอการค้าระหว่างประเทศ ICC จึงต้องเปลี่ยนรูปแบบ INCO term ด้วย หรือเพียงให้เป็นไปตามข้อตกลงตั้งแต่ปี 1980 ว่าจะต้องเปลี่ยนทุก ๆ 10 ปี ไม่ว่าสถานการณ์ทางการค้าระหว่างประเทศจะเป็นอย่างไรก็ตาม
ทั้งนี้ INCO term 2010 เน้นความชัดเจนเพียงเรื่องเดียว คือเรื่องวิธีการขนส่งตามพาหนะที่ใช้ โดยคงจะอนุมานไปว่าผู้นำเข้า และผู้ส่งออกต้องมีความตกลงร่วมกันตั้งแต่เบื้องต้นแล้วว่าสินค้าที่เขาซื้อขายจะต้องนำส่งด้วยพาหนะใด ทั้งนี้หมายถึงเฉพาะการขนส่งหลักจากท่าเรือของประเทศต้นทาง ไปถึงท่าเรือของประเทศปลายทาง หากมีการขนถ่ายที่ประเทศปลายทางก็ต้องขนถ่ายลำโดยใช้พาหนะทางน้ำเท่านั้น เช่นการขนสินค้าไปประเทศจีน อาจขนด้วยเรือเดินสมุทรจากท่าเรือประเทศต้นทาง ไปยังท่าเรือหลักท่าหนึ่งท่าใดของจีน แล้วต้องขนส่งต่อเนื่องไปถึงท่าเรือปลายทางที่ใกล้กับที่อยู่ผู้รับที่สุด แต่การขนส่งต่อเนื่องนี้ต้องทำทางน้ำเท่านั้น โดยปฏิบัติคือการต่อเรือเล็กที่วิ่งบริการภายในประเทศตามลำแม่น้ำสำคัญที่เรียกว่า เรือ barge โดยให้ยึดการขนส่งแบบนี้เป็น 1 category ส่วนอีก 1 category นั้นเป็นการขนส่งรูปแบบอืน อะไรก็ได้เช่นรถ หรือรถไฟ
ประกอบกับข้อสมมุติฐานที่ว่าแต่ละประเทศจะจัดตั้งคลังสินค้าศุลกากร หรือคลังสินค้าเพื่อการประกอบการเสรีในประเทศตน เพื่อให้การค้าระหว่างประเทศกระทำกันได้ง่ายขึ้น จึงให้มี term ที่เกียวกับคลังสินค้า หรือ terminal เข้ามาอยู่ด้วย
หรือคณะทำงานของหอการค้าระหว่างประเทศจะเร่งรีบเกินไป เพราะที่จริงแล้ว INCO term version ไหนก็จะประกาศใช้ในวันที่ 1 มกราคม หรือวันแรกของปีใหม่ที่ระบุใน version นั้น ๆ แต่สำหรับ version 2010 ซึ่งควรจะออกใช้ตั้งแต่ 1 มกรา 2010 แต่กลับยังไม่มีการประชุมเพื่อพิจารณาเปลี่ยนแปลงล่วงหน้า การประชุมเรื่องปรับปรุง INCO term นี้เมื่อเดือนกันยายน 2010 จนทำให้ INCO term 2010 ต้องไปประกาศใช้อย่างเป็นทางการเมื่อ 1 มกราคม 2011 แทน นับว่าล่าช้ามา 1 ปีเต็มเลยทีเดียว
เท่าที่สังเกต และประสพการณ์ตลอด 9 ปี ที่ INCO term 2010 นี้มีผลใช้บังคับ ปัญหาก็ยังคงเป็นเดิม ๆ คือการตีความใน term ที่มีความซับซ้อนและเข้าใจไม่ตรงกันเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายบางตัวว่าใครต้องเป็นผู้รับผิดชอบ เช่น DAP หรือ DAT แต่ทั้งนี้ได้มีการทำตารางไว้ให้เปรียบเทียบค่อนข้างชัดเจน ในตอนต่อ ๆ ไปจะนำตารางมาให้ดูเพื่อความเข้าใจที่ง่ายขึ้น
